
Dit is een transcript van het filmpje dat op last van het Nationale Theater verwijderd is van YouTube. De screenshots zijn de teksten die ik tussen de beelden door had geplaatst. Met:
Heske Ten Cate (HTC) – directeur NEST
John de Weerd (JDW) – HNT/Zaal 3
Jane Huldman (JH) – projectleider Stroom Den Haag
Lucette ter Borg (LTB) – journalist NRC
__

JDW: Drie weken geleden, op 30 oktober jongstleden, publiceerde NRC Handelsblad het artikel Hoe een kunstenaar carrière maakte onder aanhoudende beschuldigingen van aanranding en verkrachting. Dit artikel vormt de aanleiding van deze samenkomst. Hierin reflecteren we met elkaar op de afgelopen drie weken en proberen we de punten in een verwarrend landschap te zetten waarin een mogelijke route te ontwaren valt voor slachtoffers van machtsmisbruik en seksueel geweld. Om aan dat machteloze gevoel dat wij denk ik allemaal ervaren een klein beetje handelingsperspectief te geven.

HTC: Ook namens mij goedenavond. Ik ben Heske ten Cate, de artistiek directeur van NEST.


HTC: En ik denk dat ik zou liegen als ik zou zeggen dat we niet zenuwachtig zijn voor deze avond.






JDW: We hebben een panel samengesteld dus, waarmee we op al deze punten gaan proberen te reflecteren. We hebben aan tafel Lucette ter Borg, journalist voor onder meer NRC Handelsblad, kunstcriticus, schrijver, tentoonstellingsmaker.


JDW: Leg het nog een keer uit. Je werkt bij Stroom.
JH: Ik werk bij Stroom Den Haag, dat is een kunstcentrum, en in het artikel is ook genoemd dat wij (..) een podium hebben geboden. Twee keer, 2014, 2017.




JH: 2014, 2017.

JH: Stroom is een instelling die ook een belangrijk subsidiënt is voor de kunstenaars hier in Den Haag en mensen buiten.

JH: Dus wij hebben ook een hele behoorlijke band met het kunstenveld en je denkt dan dat je ook van alles op de hoogte bent. Dat is niet zo, dat kan ook niet zo zijn, maar wat we wel wisten was dat (..) excessief gedrag vertoonde. We hadden, die berichten bereikte iedereen, weet je. Als we het hebben over excessief is het veel, vooral veel gebruiken en je dan onaangepast gedragen. Een onaangename persoonlijkheid zijn, bizar, gewoon bizar doen, schelden weet je. Ik bedoel: hij was op bepaalde tentoonstellingsplekken, zoals galerieën enzo, of kunstenaarsinitiatieven, niet eens meer welkom. Dat was bekend.
JDW: En bij jullie dus wel.
JH: Bij ons wel, omdat, dat gedrag was bekend, hè, dat is bij geruchten verneem je dat en je accepteert dat ook als een gegeven, want mensen verzinnen dat niet.
JDW: Oh, je accepteert dat die geruchten plaatsvinden.
JH: Die geruchten die vinden plaats en dan is dat van ja, bij geruchten verneem je dat.
JDW: Wat bedoel je daarmee?
JH: Nou dat zoals wij daarmee om zijn gegaan, daar hebben we gewoon verder niks mee gedaan. Je kan dit soort geluiden horen en dan bijvoorbeeld onderzoek doen.

JDW: Maar je leest dan, je leest dan zo’n artikel met elkaar, niet klassikaal natuurlijk, maar wat voor conclusie trek je daar dan uit met elkaar?
JH: Nou, wat wij, de conclusie die wij hebben getrokken is dat we echt gezamenlijk een verantwoordelijkheid voelen voor de slachtoffers, voor de slachtoffers die dit is overkomen, het ongelooflijke leed en verdriet wat hem is aangedaan.

JH: Waar ik me ook bewust van ben is dat het schaamtegevoel enorm groot is bij slachtoffers. Daar ga je niet mee zomaar mee naar iemand, dat moet een vertrouwenspersoon zijn. Dat moet, ik denk echt dat het zo gaat van, goh, bij wie kan ik dit verhaal kwijt?

JH: Wij hebben na het ontvangen van een brief van een slachtoffer, een dag na afloop van de tentoonstelling is dat gebeurd.
JDW: Dus de tentoonstelling was afgelopen.
JH: Ja, die tentoonstelling was 21 mei afgelopen en 22 mei, 2017 even voor de duidelijkheid, ontvingen we die brief en die brief heeft ons enorm geschokt. Die brief heeft ze gestuurd naar vier leden onder ons team, waaronder mijzelf, en ieder van ons heeft daar individueel op gereageerd. Een paar dagen later hebben wij daar binnen het management over gesproken.
JH: Ik herinner me van die situatie dat we vooral heel veel hebben bevraagd, van oh jee, hoe gaan we hiermee om? Wat kunnen we ondernemen? Kunnen we in dit soort situaties de toegang tot het gebouw, tot het pand, tot subsidies en wat dies meer zij..
JDW: Kon dat? Kwamen jullie tot die conclusie?
JH: We hebben daar niet op voortgeborduurd.

JDW: Waarom gebeurde dat niet?
JH: Ik kan niet anders verklaren dan dat wij gewoon, de waan van de dag, we zijn gewoon doorgegaan met datgene wat ons bezighield en misschien met in het achterhoofd van hier gaan we iets mee doen, maar dat hebben we niet gedaan.

LTB: .. dat er ook een culturele context is die dit faciliteert. Die dit enabled, die weg kijkt, en dat vonden wij, dat moest ook heel duidelijk in het verhaal naar voren komen.


__